Wijvenfilms. Je kent ze wel: mierzoete voorspelbare films, met een happy end waarbij de Troetelbeertjes zelfs moordneigingen zouden krijgen. Zolang ik niet tot het menstruerende soort behoor, zal ik dit soort films geen al te warm hart kunnen toedragen… Mijn voorstel is om ze een extra waarschuwing te geven. Net zoals er nu al bijvoorbeeld waarschuwingen bestaan voor druggebruik en racisme in films. Maar dan eentje om aan te tonen dat deze film zeker niet geschikt is voor een mannelijk publiek. Het zou ons wat ergernissen besparen. Voorbeeld? De nieuwste film van Hilde van Mieghem: Smoorverliefd. Ongetwijfeld zeer entertainent voor de vrouwelijke medemens, maar ik hield er ei zo na een maagzweer aan over.
In Smoorverliefd gunt de eigenwijze veertienjarige Eva (Aline Van Hulle) ons een speelse kijk in de muizenissen en amoureuze lotgevallen van zichzelf, haar halfzus (Marie Vinck), moeder (Veerle Dobbelaere) en tante (Wine Dierickx). Vier sterke vrouwen die samen onder één dak leven. Eerste verliefdheid, serial dating, ongebluste lust, affaires, kinderwensen, stomende vrijscènes en onverwoestbare oude liefde kruiden het wat chaotische bestaan van deze vier vrouwen. Ze zijn mooi, moedig en verstandig, maar soms weten ze het ook even niet meer...
Het moet gezegd zijn: Hilde Van Mieghem weet wel vaart in haar film te houden. Nergens wordt er bij een onderwerp te lang stil gestaan, en dat is goed. De regisseuse weet ook enkele leuke vondsten (de sterrenhemel, het station) uit haar hoed te toveren en dat maakt de film wel wat dragelijker. Maar het (cliché) verhaal en de acteerprestaties konden me minder bekoren. De dialogen zijn allemaal net iets te theatraal, waardoor iedereen aan overacting begint te doen en de personages meer in karikaturen lijken te vervallen. Wine Dierickx en Jan Decleir (hoewel zijn rol maar zeer kort is) lijken en er nog mee weg komen, maar voor de rest stelt iedereen wat teleur. Zelfs Koen De Graeve weet niet te overtuigen… zekerheden bestaan niet meer!
Al bij al komt de film bij mij over als een poging om een Vlaamse Sex and the City te creëren. Of ze daar nu in geslaagd zijn, laat ik in het midden. Maar goed, voor wie gewoon eens goed wil onderuitzakken en al het bovenstaande niks kan schelen, is deze film wel een aanrader. Maar voor wie eens een echte goede romantische komedie wil zien raad ik (500) Days of Summer aan. Ondertussen wacht ik voort op die eerste geslaagde Vlaamse romantische komedie die beide seksen wel kan aanspreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten