In deze reeks zal ik proberen van tijd tot tijd een nieuwe film naar voor te schuiven die zeker een bioscoopbezoek waard is. Starten doe ik met een film van eigen bodem…
Het wereldfilmfestival van Montrèal kleurde weer Vlaams dit jaar! Drie jaar nadat Nic Balthazar met zijn Ben X de hoofdprijs in ontvangst mocht nemen, was het nu de beurt aan Hans van Nuffel met zijn film Adem.
Adem vertelt het verhaal van Tom (Stef Aerts) en Lucas (Maarten Mertens), twee broers die lijden aan muciviscidose, een ziekte die hun longen langzaam sloopt. Tom worstelt met zijn korte levensverwachting en hangt rond bij een bende uit zijn buurt. In het ziekenhuis ontmoet hij Xavier (Wouter Hendrickx) en zijn vriendin Anneleen (Marie Vinck). Ze lijden aan dezelfde ziekte als Tom, maar zij gaan er op een totaal andere manier mee om. Xavier gedraagt zich bijvoorbeeld als een rasatleet. Zijn levenslust straalt af op Tom. Tom valt op zijn beurt voor de eigenzinnige Eline (Anemone Valcke) die al maanden in een quarantaine kamer zit. Ze kunnen elkaar niet aanraken maar toch beginnen ze een romance.
Hans van Nuffel, die zelf aan een lichte vorm van de ziekte lijdt, maakt hier een sterk debuut. Met zo’n verhaal is het risico natuurlijk groot dat je snel in goedkoop sentiment vervalt, maar dit is zeker niet het geval. We krijgen hier geen platte ziekenhuisfilm, nee. Adem biedt ons een kijk op een leven waarin je beseft dat je waarschijnlijk voor je ouders zult sterven, en daarin slaagt de film met verve. Van Nuffel creëerde 3 hoofdpersonage waarin je echt kunt geloven. De (ietwat) nihilistische Tom die een muur rond zich heen heeft gebouwd en zich met zijn cynisme afsluit van de buitenwereld. Maar wanneer hij Eline ontmoet begint deze muur beetje bij beetje af te brokkelen. Langs de andere kant heb je de overdreven optimistische Anneleen. En Xavier, die zit qua karakter tussen Tom en Anneleen in. De relatie tussen deze drie werkt perfect. De vertolkingen maken het al helemaal af. Stef Aerts (De Rodenburgs) maakt hier een sterk filmdebuut, en Wouter Hendrickx (De Helaasheid der Dingen) bewijst weer maar eens dat hij één van de beste acteurs van zijn generatie is.
Een punt van kritiek is misschien wel de hele plot rond Jimmy (Rik Verheye), één van de foute vriendjes van Tom. Het personage is net iets te cliché vertolkt (New Kids zal misschien als inspiratie gediend hebben) en heel deze plotlijn komt net iets te geforceerd over (vooral een scène met Jimmy aan het einde van de film). De plotlijn zal waarschijnlijk gecreëerd zijn om de film wat meer intrige te geven, maar dit was echt niet nodig. De film werkt het beste als hij zich enkel concentreert op de relatie tussen Tom, Xavier en Anneleen. Zulke momenten zitten er boenk op en maken er een pracht van een film van, die een perfecte mix brengt tussen humor en tragedie.
Adem loopt vanaf nu in de bioscopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten